Wiecie, że do tego lata nigdy nie byłam we Włoszech? No właśnie, też nie wiem jak to możliwe. Lee trochę protestował kiedy polowałam na bilety i marudził, że wolałby na Białoruś, ale w końcu się poddał. Kierunek na Toskanię został namierzony, bilety zostały zakupione, pozamiatane. Wieś czy miasto? Chciałam przerobić wszystkie toskańskie truizmy. No to najpierw wieś, potem miasto!
Z Bolonii do Paterno jedzie się półtorej godziny. No, chyba że pilot wpisze do GPS-a złe Paterno, wtedy znacznie dłużej.
Dotarliśmy w głodopanice. Na powitanie ugryzł mnie pies. Jeszcze nie poznałam psa, którego nie lubię. Nawet jeśli gryzie. Do czasu diabelskiej Bianci Neve. ADHD, kły i zero manier. Miałam ochotę natychmiast wprowadzić musztrę. Też oglądacie programy o tresurze psów i dzieci nie mając ani jednych, ani drugich? No, ale miało być o głodopanice. Gospodyni złapała za telefon, kazała restauracji na nas czekać, a nam się pospieszyć.
Boccon' Divino. Dobre jedzenie, dobre wino, dobra obsługa. Ale! Tutaj po raz pierwszy mnie tknęło na temat włoskiego chleba. Że jest słaby. Nie jadłam we Francji jeszcze niedobrego chleba, a we Włoszech jeszcze dobrego. Lee mówi, że tracę klepki i włoskie pieczywo jest cacy, ale my pod względem chleba jesteśmy zupełnie niezgrani.
Na przystawkę ryby i owoce morza na sześć sposobów. Dania główne jedliśmy już po ciemku, ravioli z mieloną rybą, o którym myślę do teraz i pizzę, o której zapomniałam natychmiast. Podciągam ją niniejszym do kategorii chleba.
Wstajesz rano, otwierasz okiennice, mdlejesz z wrażenia, Bianca Neve zjada Ci twarz.
Bardzo stare miejsca zawsze wprawiają mnie w dziwny nastrój. Kto 300 lat temu gapił się w ten sam sufit? Kto tu się urodził, a kto zmarł na czarną ospę?
Jedyny w Paterno sklepik był tego dnia zamknięty, więc głodni (zawsze) pojechaliśmy do miasteczka obok, Pelago. Jeszcze w Krakowie ustaliliśmy zasadę tego wyjazdu: żadnego intensywnego zwiedzania. Spacery z przerwami na wino: tak. Bieganie z wywalonym jęzorem z przewodnikiem pod pachą: nie.
Śniadanie w Bar Pasticceria Milli Roberto. Pan łypał na nas trochę podejrzliwie, ale kiedy wróciliśmy na lunch, powitał nas już rogalem.
W ramach nieśpiechu spędziliśmy godzinę na placu zabaw.
Tryb siesta aktywowany.
Tylko patrzy, nie sika.
Ten niepozorny lunch podany na papierowym ręczniku był bezapelacyjnie najlepszym posiłkiem całego wyjazdu: zimny makaron, tuńczyk w oliwie, dojrzałe pomidory, czarne oliwki, kapary i mnóstwo oliwy. Zarzekałam się, że będę to robić po powrocie do domu, ale przestawiły mi się kabelki i znowu nie jem ani zbóż, ani ryb. Będę musiała pokombinować jak to zweganizować (i podmienić makaron).
Nasz dom od frontu...
...i od tyłu.
Te wszystkie babskie filmy nie kłamią. Toskania jest tak piękna, że aż nieprzyzwoita. A fuj!
Ze sklepu w Pelago przytargaliśmy materiał obiadowy: marynowane karczochy, pomidory, burratę, sardele, ser, oliwki, winogrona i kolejne straszne włoskie pieczywo (w kilku, nieuwiecznionych na zdjęciu odsłonach).
W dzień wyjazdu z Paterno, sklepik w budynku obok był w końcu otwarty. Poszliśmy na przeszpiegi, a tam same cuda.
Sklepik ma własną piekarnię. Chleb nieprzetestowany, ale wygląda nieźle. Ok, koniec z tą malkontencką obsesją.
No to wio do miasta!
Ja jestem absolutnie zakochana we Włoszech i w ich jedzeniu. Chociaż zgodzę się z Tobą całkowicie, że chleb mają słaby - mało słony, a przez to bez smaku i jakiś taki twardy, gumowaty. Za to trafić tam na niedobrą pizzę to już trzeba mieć pecha.
ReplyDeleteMyślę, że gdybym we Włoszech zamieszkała, to bardzo szybko stałabym się genetycznie w połowie gnocchi.
Deleteaaa bo ten chleb idealny jest do moczenia w oliwie. Włosi nie jedzą kanapek,jak my
ReplyDelete;)
No tak, tak, jasne! Ale jednak wolałabym moczyć chleb, który i bez oliwy potrafi się obronić.
DeletePropo sikania... Nie wiem ale w tym roku na wakacjach miałam jakieś dziwne szczęście oglądać już kulku mężczyzn którzy siusiają zaraz przy "oczach " innych ludzi. Straszne w sumie nawet nie wiadomo czy się odezwać czy nie. I powiem, że to nie były np ciemne zakamarki Krakowa a samo centrum.
ReplyDeleteA co do zdjęć to standardowo piękne ! Ale szkoda, że tak rzadko coś dodajesz :(
Jak w Krakowie, to może to Lee był. On ma bujną historię takich publicznych występów ;) Ale coś jest na rzeczy, ostatnio moje dwie koleżanki złorzeczyły na sikaczy. Jakaś epidemia!
DeleteAch, dzięki! Próbuję, próbuję dodawać częściej, ale po 10 godzinach przed ekranem w pracy mam usmażony mózg.
Przesiadłaś się na Fuji? Jak wrażenia? Podpytuję, bo sama zastanawiam się, czy nie zamienić starego Canona na jakiegoś lżejszego Fujika :)
ReplyDeletePozdrawiam, Ania
Cześć! Tak, częściowo się przesiadłam, właśnie ze względu na rozmiar/wagę. Ogólnie polecam, choć z obiektywem innym niż penkejk też swoje waży. Ja mam 18-55 2.8-4 i to jest niezły klocek. Z penkejkiem jest bardzo dyskretny i siedzi w łapie jak analog. Kolory produkuje takie, że muszę czasem je hamować. Acha, jeśli się zdecydujesz, to kup od razu dodatkową baterię. Może trafiłam na felerną, ale trzyma strasznie krótko. Z Canonem nigdy ale to nigdy nie nosiłam zapasowej (życie na krawędzi), a z Fuji musiałam kupić dwie na zapas. Pozdrawiam!
DeleteDzięki wielkie za odpowiedź! :) No własnie walczę ciągle mocno z tematem, bo niby mniejszy gabaryt aparatu, ale i baterie trzeba dokupić, więc też jakieś miejsce zajmą i koszta rosną i jaki obiektyw... Trudne sprawy ;)
DeleteMiłego dnia! Ania