There was an escaped lunatic who was able to turn himself into a giant ape.

Some of our fondest memories are from Maine. A spring trip through an icy coast, the lazy atmosphere of small towns where everybody knows everyone, dinners at small restaurants with short menus and passionate chefs, blizzards, pesky albatrosses, lighthouses, hands stiff from the cold warmed by steamy coffee. Back then, we were not in the mood for cities and did not make even a brief stop in Portland. When I found tickets from Boston for a buck each way, I was excited to finally make up for it. The first mug of Portland that I discovered was faces destroyed by drugs and alcohol, the homeless, dirty streets and men propositioning me in a retched way (I'm still puzzled about this one). Then I discovered mug number two - crowds of tourists roaming the beaten commercial paths in the spit-polished part of the city. The third face? I got a glimpse of it once or twice. Maybe a return and further search is in order. Maybe I'm judging Portland too harshly. After all, every American city has its ugly side, dangerous neighborhoods and an artificial side for show. Maybe it's all about the dissonance between the expected and the found. My image was built on our experiences from the coast and on Portland's reputation as a hipster city crazy about its food.

Z Maine wiążą się jedne z naszych najlepszych wspomnień. Wiosenna podróż oblodzonym wybrzeżem, leniwa atmosfera miasteczek, w których wszyscy się znają, obiady w restauracyjkach z małym menu i wielką pasją, śnieżyce, natrętne albatrosy, latarnie morskie, skostniałe dłonie ogrzewane parującą kawą. Nie mieliśmy wtedy ochoty na miejskie klimaty i nie zatrzymaliśmy się nawet w Portland. Kiedy znalazłam bilety z Bostonu za dolara w każdą stronę, ucieszyłam się, że w końcu to nadrobię. Pierwsza gęba Portland, jaką odkryłam, to były twarze zniszczone przez alkohol i narkotyki, bezdomni, brudne ulice oraz mężczyźni w mało wyszukany sposób okazujący swoje zainteresowanie.  Potem odkryłam gębę drugą - tłumy turystów przemierzające udeptane komercyjne ścieżki w ulizanej części miasta. Trzecie oblicze? Mignęło gdzieś tylko raz czy dwa. Być może powinnam wrócić i kontynuować poszukiwania. A może oceniam Portland miasto zbyt surowo. W końcu każde większe amerykańskie miasto ma swoją brzydką stronę, niebezpieczne dzielnice i wypolerowaną stronę pokazową. Może to chodzi po prostu o zgrzyt między tym, co oczekiwane, a tym, co zastane. Na moje wyobrażenia składały się nasze doświadczenia z wybrzeża i reputacja Portland jako hipsterskiego miasta zakręconego wokół jedzenia.

My first destination was the Portland Observatory, which looks just like a lighthouse (but it's not), see for yourself on the mural!

Pierwsze kroki skierowałam do Portland Observatory, które wygląda całkiem jak latarnia morska (lecz nią nie jest), zobaczcie na muralu!

For a port town, Portland has quite  an unfortunate location - ships coming into the harbor become visible at the very last moment. When the town got caught off guard and burned to the ground by the British, the residents grew tired of surprises and in 1807 the observatory was built. Using a telescope, they were able to identify ships from as far as 30 miles away!

Portland niefortunnie położone jest tak, że wpływające do portu statki widać dopiero w ostatniej chwili. Kiedy miasto zostało zaskoczone i spalone przez Brytyjczyków, mieszkańcom znudziły się niespodzianki i w 1807 r. postawiono obserwatorium. Dzięki teleskopowi identyfikowano statki z odległości niemal 50 km!

It's hard to believe, but in the long history of the observatory there haven't been any suicidal jumpers, not a single one! My questions made the guide nervous and he was hesitant to leave me by myself when I said I was staying at the top to take pictures.

Trudno w to uwierzyć, ale w całej historii obserwatorium nie wyskoczył z niego żaden samobójca! Pan przewodnik po moich pytaniach zrobił się nerwowy i ociągał się z zejściem, kiedy powiedziałam, że zostaję na szczycie żeby zrobić zdjęcia.

to be continued.../c.d.n.

My favorite animal is poopies.

This is the second batch of the Mamiya pictures. I'm nervous and excited - yesterday I dropped off the film from last week's trip to Portland.

Oto druga część zdjęć z Mamiyi. A ja przebieram nogami, bo oddałam wczoraj do wywołania kliszę z zeszłotygodniowego wypadu do Portland.

We giggle every time we pass one of these signs. No sitting and sleeping!

Chichoczemy za każdym razem kiedy mijamy jeden z tych znaków. Zabrania się siedzenia i drzemania!

I have never had this problem with my previous cameras, so the overexposed edges on some of these frames surprised the heck out of me.

Nigdy nie miałam podobnego problemu z poprzednimi aparatami, więc bardzo się zdziwiłam odkrywając prześwietlone brzegi na części zdjęć.

Passing Jamaica Pond on our way to get some Lebanese food (oh Geico, ever since this commercial I always hear his voice in my head: 'I love the Lebanese')...

Mijaliśmy Jamaica Pond w drodze na libańskie jedzenie (och Geico, przez tę reklamę zawsze słyszę w głowie jego głos: "Uwielbiam Libańczyków")...

...and passing it again on the way back. Biking after dark stresses the heck out of me, can't wait for my extra bike light to arrive in the mail (although I'd prefer a set of Christmas lights powered by a bike dynamo system!).

...i ponownie w drodze powrotnej. Jazda na rowerze po zmierzchu strasznie mnie stresuje, wyczekuję niecierpliwie aż poczta dostarczy mi dodatkową lampę (choć wolałabym zestaw choinkowych oczojebek zasilanych dynamo!).

Holyhood Cemetery is quickly becoming one of my favorite places. This was my first visit and I was shocked to discover how big this place was. It was completely deserted without being creepy.

Holyhood Cemetery staje się moim ulubionym miejscem. To była moja pierwsza wizyta i jego rozmiar zupełnie mnie zaskoczył - jest ogromny. Był zupełnie wymarły, ale nie miał tej dziwacznej atmosfery jak z horroru, uwalnianej przez niektóre cmentarze.

I shot these pictures after the light meter pooped out and they still turned out, lalalalalala!

Zrobiłam te zdjęcia po tym jak wypiął się na mnie światłomierz, a i tak wyszły, lalalalalala!

Next time I need to stand next to this statue for reference. It is so humongous, its top reaches the crown of this large tree. The Celtic crosses and the Celtic imagery on them are my favorite thing about Holyhood. I couldn't wait to take Lee there.

Następnym razem powinnam stanąć obok tego pomnika dla porównania. Jest gigantyczny, sięga korony dużego drzewa. Celtyckie krzyże i zdobiące je celtyckie wzory są tym, co w Holyhood lubię najbardziej. Nie mogłam się doczekać aż przyprowadzę tam Lee.

A gross monster oozing gross green gunk. Ew!

1. Here's Billy at 4 months. Them American babies grow big fast!

2. I wrote something about kissing the doorknob under this picture but then I thought, wait a minute, they do say that in English, don't they? Well, good thing I checked! (in Polish in means that you arrived at somebody's door and they were not there) While googling it, I came across a disturbing number of pictures of Japanese girls actually kissing doorknobs. I'm not sure I want to investigate further.

3. Mid-apartment hunting lunch in Allston, which is the student party central of Boston. We'll probably wait till spring break to go back.

4. This Armenian baklava. I think they sprinkle with with rainbows and crack.

5. I love the creepy feel of this house.

6. Lee claimed that I'd not be able to carry a pizza on a bike so I insisted on passing in back and forth between us as we were riding home. Thankfully, nobody was hurt (especially the pizza).

7. Coffee and backgammon on the front porch. 

8. We found fresh dates at the Armenian store. It was neat to see how their taste and texture changed daily as they were ripening and then drying.

9. Dry pomegranate wine. It's official, Armenia is now in the very top of my list of culinary destinations.

10. We've been eating tons of sweet corn since arriving in Massachusetts but not a single cob came even close to the elote corn from this place - charred, spicy, rubbed in butter and cheese, ohhh...

11. Frozen yogurt has been a hit, let's jump on the bandwagon with frozen kefir! This is not going to take.

12. Boston University.

13. I have a thing for buildings overgrown by vines.

14. In case you ever wondered what a mens athletic sock looked like after it traveled through a digestive track of an adventurous dog... here's a visual!

15. Yup, confirmed. Boston's creepy.

16. This guest bedroom at the family's house was our home for the first 2 weeks.

17. I really think that my love for thrift stores and yard sales is an atavism. It perfectly combines the thrill of hunting with the thrill of gathering.

18. The state of our fridge at our new apartment. 

19. That day we spent moving into our place. In the evening, we walked to the nearby Whole Foods for dinner. I was so freakin' tired, I wanted to cry.

20. What a kick-ass watermelon helmet. Suddenly my own helmet no longer seems as awesome as before.

21. Beard!

22. I surprised Lee with an evening at the Boston University's observatory. The staff kept saying how bad the visibility was, but the sight of the Moon was still mesmerizing. I could get down with living in a cottage in the middle of nowhere, spending my nights sipping Chartreuse and staring into my private telescope. 

23. September 1 is the moving madness day in Boston. I'm so glad we avoided it.

24. Lee (wearing my bike helmet) and Little Man taking selfies.

25. A chilly Sunday morning with the family in Watertown.

26. We had a cold spell that made us think that the summer was over.

27. An unchipped nail polish - as ephemeral as mayflies.

28. Brookline is full of garden sculptures. We also found... a fake, plastic boulder. Is it a key hiding spot? A rat trap? A spying device?

29. We spent a day at a beautiful old cemetery. 

30. Met this cool squirrel dude on the edge of a park where a rally for legalizing marijuana was held. He was oddly social. Either he had rabies or he got contact high.

So she melted. Melted away. They didn't know she could do that. But she did.

The Mamiya gifted to me by a friend is the most moody camera I've ever met. A lot of it is my own fault since right after the inauguration of our relationship, I dropped a bag from the bike carrier, and in the said bag was traveling the Mamiya, completely unaware of the impending danger. For a few weeks, she wasn't giving any signs of life but the New England air must have served her well, and the Mamiya came back from the dead, barely escaping being turned into a cactus planter. We were inseparable yet again. Not for long. For her next demise, the Mamiya chose the perfect location - her light meter failed during our hike through a cemetery (pictures from that day will appear in the next post). A new battery resuscitation efforts brought no results. All I can do is await yet another miraculous ressurection.

Podarowana przez przyjaciela stara Mamiya to najbardziej humorzasty aparat, z jakim się kiedykolwiek spotkałam. Sporo w tym mojej winy bo tuż po inauguracji naszej znajomości udało mi się zrzucić z rowerowego zderzaka torbę wraz z podróżującą w niej, nieświadomą zagrożenia Mamiyą. Przez kilka tygodni nie dawała znaku życie, ale powietrze Nowej Anglii musiało jej dobrze zrobić, bo Mamiya ożyła, ledwie unikając przerobienia na doniczkę dla kaktusa. Znów byłyśmy nierozłączne. Nie na długo. Na kolejne zejście, Mamiya wybrała idealne miejsce - jej światłomierz nawalił podczas włóczęgi po cmentarzu (zdjęcia z tego dnia w kolejnym poście). Nie pomogły próby reanimacji nową baterią. Pozostaje mi czekać na kolejne cudowne zmartwychwstanie.

The Baltimore Streetcar Museum opens its doors only on Sundays, when it takes visitors for rides in historic trams.

Baltimore Streetcar Museum otwiera swoje podwoje tylko w niedziele, kiedy zabiera zwiedzających na przejażdżki zabytkowymi tramwajami.

This place gave us goosebumps. We were in a not very frequented part of the city and the over 100 degree weather turned it into a completely deserted place. From a blinding sun, we rode under a shaded area under an overpass and it took is a moment to realize that we were being watched by somebody hiding in a corner. We quickly left but the feeling stayed with us for the rest of the day. When we saw the sign, all we could think about were gore movies.

To miejsce przyprawiło nas o dreszcze. Byliśmy w mało popularnej części miasta, a 40-stopniowe upały zamieniły ją w kompletne bezludzie. Z oślepiającego słońca wjechaliśmy pod zaciemniony wiadukt i dopiero po chwili zorientowaliśmy się, że obserwuje nas ktoś ukryty w kącie. Szybko stamtąd odjechaliśmy, ale to uczucie pozostało z nami przez resztę dnia i kiedy na murze zobaczyliśmy ten napis, skojarzenia mieliśmy tylko z filmami typu gore.

Artscape in Baltimore's annual art festival. Let's be honest here, it's not high quality art. Most presentations and exhibits made me think of high school art projects. But it is a great excuse to walk in the middle of one the city's arteries, drink beer, watch people, meet up with friends, and get stuffed on festival food. At the time Baltimore was ridden by a terrible heat wave but we lived only a couple of blocks away, so we decided that we'd go home every once in a while to cool down. We must be getting old because after the first break, we never ventured back out.

Artscape to odbywający się co roku w Baltimore festiwal poświęcony sztuce. No dobra, bądźmy szczerzy, nie jest to sztuka najwyższych lotów, oglądając większość prezentacji i wystaw miałam skojarzenia z zajęciami z plastyki w szkole średniej. Ale jest to świetny pretekst żeby bezkarnie chodzić środkiem jednej z arterii miasta, żłopać piwo, pooglądać ludzi, spotkać się ze znajomymi i przyjaciółmi, i napchać festiwalowym jedzeniem. W Baltimore trwały potworne upały, ale mieszkaliśmy dwie przecznice od festiwalu, więc ustaliliśmy, że co jakiś czas wrócimy do domu żeby ochłonąć. To już chyba starość, bo po pierwszej przerwie już nigdy nie wróciliśmy.

Here we have the first stage of recent Pop's revitalization - the beer treatment.

A tutaj pierwszy etap niedawnej rewitalizacji Popsa - zabieg piwny.

I see London, I see France, I see Coco's underpants.

Last week we had our first house guest in Brookline - Pops! He doesn't like airports, so he decided to forgo flying and instead embarked on an old-fashioned train journey. 23 hours after boarding in South Carolina, he arrived in Boston. We resuscitated him with home-cooked meals and ice cream and he was back in his fighting form just in time to cheer for his favorite football team.

W zeszłym tygodniu odwiedził nas pierwszy gość w Brookline - Pops! Nie lubi lotnisk, więc postanowił wybrać się w staroświecką podróż kolejową. 23 godziny po tym, jak wsiadł do pociągu w Karolinie Południowej, dotarł do Bostonu. Ocuciliśmy go domowymi posiłkami i lodami, i powrócił do swojej normalnej walecznej formy na czas żeby dopingować swojej ulubionej drużynie futbolowej.

Billy and Pops in matching fan gear.

Billy i Pops w bliźniaczych rynsztunkach kibica.

Billy quickly established that milk was not the drink of choice on game day. * No babies were hurt in the making of this post.

Billy szybko ustalił, że w dniu, w którym jest mecz, mleko nie jest napojem pierwszego wyboru. * Żadne dziecko nie ucierpiało podczas tworzenia niniejszego posta.

Football. Yaaay! (I wished I had brought a book.)

Futbol. Hurrra! (Żałowałam, że nie zabrałam ze sobą książki.)

Oh, where the hell is he, that darn creep.

Do you ever fantasize about meeting the past tenants of the house you live in? About learning the history of a book you bought used? A piece of clothing from a second hand store? A bill you got as change? I know I do. The American project Where's George? has been around for 15 years now. It was named after president Washington, whose face marks $1 bills. Because bills it's all about. Where's George? is a website, on which its users can track the wanderings of the American currency. The rules are simple: when you get your hands on a marked bill, you log in, enter the serial number, note when and where you received it, and spent it. Now not only you know what journey 'your' bill has behind it, there's a chance you will know what its future whereabouts will be. The record bill has been entered 15 times. The record user marked and entered into the system over 2 million bills, crossing from hobby into obsession territory. In the pre-blog (and pre-Lee) times, I participated in Where's George for a moment, unfortunately I can't remember my login, nor my password. When in Baltimore several marked bills got into my hands, I decided to open a new account and check where the bills came  from. Are you curious? So am I.

Fantazjujecie czasem o poznaniu byłych lokatorów domu, w którym mieszkacie? O poznaniu historii książki z antykwariatu? Ciucha ze szmateksu? Banknotu, którym wydano wam resztę? Mnie to strasznie kręci. Od 15 lat w Stanach działa project Where's George? Nazwany został tak na cześć prezydenta Waszyngtona, którego wizerunek widnieje na jednodolarowym banknocie. Bo o banknoty właśnie tu chodzi. Where's George? to strona internetowa, na której użytkownicy mogą śledzić wędrówki amerykańskiej waluty. Zasady są proste: kiedy trafia do Ciebie oznaczony banknot, logujesz się na stronie, wpisujesz numer seryjny, zapisujesz kiedy i gdzie wszedłeś/weszłaś w jego posiadanie, i wypuszczasz go dalej w świat. Teraz nie tylko już wiesz jaką drogę 'twój' banknot przebył, jest szansa, że dowiesz się jakie będą jego dalsze losy. Rekordowy banknot przewinął się przez stronę 15 razy. A rekordowy użytkownik oznaczył i wpisał do systemu ponad 2 miliony banknotów, czemu bliżej już do obsesji, niż do hobby. W czasach przedblogowych (i przed lee'owych) bawiłam się w to przez moment, niestety nie pamiętam ani loginu, ani hasła. Kiedy w Baltimore trafiło do mnie kilkanaście oznaczonych banknotów, postanowiłam założyć nowe konto i zobaczyć skąd do mnie przywędrowały. Jesteście ciekawi? Ja też.

Usually the bills are marked with a simple stamp...

Zwykle banknoty oznaczone są prostą pieczątką...

...and sometimes the markings are handwritten.

...a czasem oznaczone są odręcznie.

Sometimes the stamp will reveal where the bill was entered into the system...

Czasem już pieczątka zdradzi nam gdzie banknot został wprowadzony do systemu...

...or when.

...albo kiedy.

Some users sign them with their name...

Niektórzy użytkownicy podpisują się imieniem...

...or a symbol.

...albo symbolem.

This is a map of the wanderings of 'my' bills. For most of them this was their second recorded stop. The longest distance was traveled by a $1 bill from Colorado - over 2,000 miles, but my favorite one is the one from Sterling, VA. The user who entered it into the system in February last year, left a note: "Don't recall where I got it but going to spend it on my daughter's class Valentine party - she has to bring the veggies and dip!"

Oto mapa wędrówki 'moich' banknotów. Dla większości z nich był to drugi odnotowany przystanek. Najdłuższą drogę odbyła jednodolarówka z Colorado - ponad 3 tys. km., ale mój ulubiony banknot to ten ze Sterling w Wirginii. Użytkownik, który wprowadził go do systemu w lutym ubiegłego roku, zostawił notkę: "Nie pamiętam, skąd do mnie trafił, ale wydam go na klasową zabawę walentynkową mojej córki - ona ma przynieść warzywa i dip!"