Dwa lata temu, w środku nowoangielskiej zimy i rodzinnego kryzysu, poczuliśmy że musimy ratować głowy. Zika rządziła w wiadomościach, ceny biletów na Karaiby leciały na łeb, uciekliśmy na kilka dni na Martynikę. Nie wiem jak to się stało, że zdjęcia przeleżały tak długo. Dobra wiadomość jest taka, że w 2018 będę mieć dla bloga trochę więcej rozumu i czasu (nowa praca). Czekam na emeryturę.
To dziwaczne uczucie - polecieć cztery godziny na południe i wylądować w Unii Europejskiej, płacić w euro i biegać po wodę do Carrefoura. Martynika jest zamorskim terytorium Francji i najbardziej oddalonym od Europy kawałeczkiem Unii.
Fort de France zawsze żył w cieniu pięknego Saint-Pierre. Nawet kiedy stał się stolicą, konkurent nadal pozostawał kulturalnym i ekonomicznym centrum wyspy. W jeden dzień wszystko się zmieniło. W 1902 roku wybuchł górujący nad Saint-Pierre wulkan i zgładził całe miasto. Fort de France został sam na scenie.
Brzydki Fort de France stał się naszą bazą na wypady w inne części wyspy, ale lepiej byłoby ominąć go całkowicie, zwłaszcza jeśli rejsowicze wyzwalają w Was wewnętrznego Euzebiusza.
Fort Saint Louis góruje nad miastem. To nadal aktywna baza wojskowa, której część można zwiedzić. Podobno. Nas żołnierze odprawili z kwitkiem.
Cesarzowa Józefina pochodziła z Martyniki. Po ślubie z Napoleonem namówiła go na przywrócenie niewolnictwa zdelegalizowanego wcześniej przez Francję. Nic więc dziwnego, że kiedy w niewyjaśnionych okolicznościach ktoś urżnął pomnikowi Józefiny łeb, a potem pochlapał resztę imitującą krew farbą, mieszkańcy wyspy nie byli specjalnie poruszeni. 26 lat później Józefina nadal stoi krótsza o głowę, której zresztą nigdy nie odnaleziono.
Biblioteka Shoelchera odstaje architektonicznie od reszty wyspy. A to dlatego, że zbudowano ją we Francji, a potem w kawałkach przetransportowano na wyspę. Szukałam informacji o niej i trafiłam na recenzję, która idealnie obrazuje dlaczego rejsy drażnią mnie jak pociąganie nosem. "Jeśli lubicie tego typu rzeczy, to warto zajrzeć, ale nie oczekujcie, że ktoś was przywita i opowie wam o tym miejscu. Wchodzisz, oglądasz, wychodzisz. Nikt cię nie wita, nawet jeśli tam pracuje. MAJĄ TO W NOSIE. Nikt w mieście nie mówi po angielsku i nawet nie próbuje. (...) Wcale nie podobał mi się ten port." Jezu.
Na targu jest kilka restauracji serwujących typowe lokalne dania, co podobno samo w sobie jest nowością, bo do niedawna w restauracjach na Martynice serwowano tylko słabą namiastkę francuskiej kuchni, a domowo jadano tylko w domach. My trafiliśmy to Chez Carole, gdzie wszystkim ale to wszystkim zajmuje się jedna kobieta-maszyna. Gotuje, obsługuje gości, sprząta stoliki, miesza drinki, zabawia rozmową. Chciałabym po dwóch kawach (czy matchach raczej) być w połowie tak energiczna jak Carole. Po obiedzie próbowałam wydukać coś tam po francusku, ale coś poszło nie tak i Carole ucieszyła się, że jesteśmy w podróży poślubnej i przyniosła nam w prezencie deser. Może powinnam dukać częściej. Na moim talerzu soczewica, ryż i potrawka ze skrzydelnika wielkiego (czyli morskiego ślimaka), a na talerzu Lee potrawka z ryby.
Jak widać, tego dnia do portu przybił wycieczkowiec.
Zanim pasażerów wypuszcza się w porcie, godzina powrotu tłumaczona jest wielokrotnie i łopatologicznie. Opóźnienia wypłynięcia statku są potwornie drogie, więc spóźnialscy muszą na własny koszt dotrzeć do kolejnego portu, żeby wrócić na pokład. Jeśli nie widzieliście filmików pokazujących spóźnionych rejsowiczów wracających na nadbrzeże, to gorąco polecam, na przykład ten. W Fort de France zdarza się to podobno wystarczająco często, że tuż przy miejscu dokowania wycieczkowców zbudowano drogi hotel. C'est la vie, suckers!
Do Café Milano trafiliśmy przypadkiem i wracaliśmy kilka razy na leniwe partyjki tryk-traka. To miejsce, choć w centrum miasta, zupełnie nie istnieje na turystycznym radarze.
Najlepsza cukiernia w mieście, Pâtisserie du Boulevard. Okazji zjedzenia napoleonek się nie przepuszcza.
Wiem, wiem. Pewnie pukacie się w głowę jak mówię, że najlepszą pizzę wypiekają Czesi i wcale mi nie uwierzycie, że facet z Martyniki zawstydziłby swoimi plackami wiele włoskich restauracji. No ale co mam zrobić, mówię jak jest! Do Le Capri & Marty's Crepes w uliczce za cmentarzem pędziliśmy kilka razy z obłędem w oczach. Tutaj właściciel coś mówi (pewnie zamawia deser dla nowożeńców).
Miał być mały samochodzik z ręczną skrzynią, a skończyło się na krowie z automatem.
Nasze Airbnb. Johann mieszka w Paryżu i jego mieszkanie stoi puste. Dotarliśmy z lotniska źli i głodni, taksówkarz próbował nas naciągnąć, było bardzo późno, w Fort de France trwał festiwal i ulice pełne były pijanych facetów, a przed domem czekał na nas tato Johanna z uśmiechem, Google Translate w telefonie i zapasem jedzenia.
W Stanach nie zdarzają się kuchenki gazowe bez automatycznego zapalnika, więc goście zawsze przechodzą przez pantomimiczny kurs zapalania kuchenki zapałką.
Widok z naszego okna.
Popołudniami życie przenosi się do domów i już nie wraca.
Popołudniami życie przenosi się do domów i już nie wraca.
Miejsce bardzo klimatyczne.
ReplyDeleteBardzo spodobał mi się cmentarz, a najlepsza pizza jest w Neapolu:)
Pozdrawiam:)
Przepiękne miejsce :)
ReplyDeleteNie mogę się napatrzeć na te klimatyczne fotki. Cudownie.
Pozdrawiam!