Follow the tunnel... and don't eat the glow worms!

Zgodnie z zapowiedzią, dziś wiadro prywaty, część 2. Część 1. była tutaj, ale kiedy to pisałam, nie wiedziałam jeszcze co mnie czeka po lądowaniu w Waszyngtonie. A mianowicie, że Ameryka powita mnie jak zazdrosna kochanka robiąc wyrzuty z powodu mojej długiej nieobecności. Do tej pory tzw. 'secondary', czyli pomieszczenie gdzie przetrzymywani i przesłuchiwani są podejrzani cudzoziemcy, widziałam tylko na filmach. Teraz miałam okazję zobaczyć je na żywo. Dwie i pół godziny w towarzystwie głównie Pakistańczyków i Afgańczyków, i płaczącej ze strachu starszej Hinduski, na którą od sześciu godzin czekał w hali przylotów zapewne równie przestraszony, nieświadomy niczego syn. Nie nudziło mi się, bo zajęta byłam przewidywaniem jak bardzo moją sytuację pogorszy skrywana w bagażu nielegalna butelka whisky. Wpuścili mnie. Oszczędzę Wam i sobie szczegółów, ale okazało się, że do Szkocji najwcześniej będę mogła wylecieć za trzy miesiące. Albo w ogóle.

Walka Lee o brytyjską wizę trwała pełne pięć tygodni. Kiedy ambasada w końcu ją wydała, nam zdążyło się już odechcieć całej szkockiej przygody. Rok w Edynburgu oznaczałby dla nas osobne życie na dwóch kontynentach oraz realną szansę na to, że zazdrosna kochanka następnym razem definitywnie zatrzaśnie przede mną drzwi.

Postanowiliśmy więc zamieszkać ponownie w Stanach i rozprawić się raz na zawsze z biurokratycznym potworem. Co niestety oznacza również, że przez następne dwa lata nie opuszczę granic USA. To, że nie uderzam jeszcze miarowo głową w ścianę wynika prawdopodobnie z tego, że jeszcze to do mnie na dobre nie dotarło. Że przez tak długo nigdzie... ani razu... nawet na chwilę... ani nawet do Kanady... ani...   ŁUP   ŁUP   ŁUP   ŁUP   ŁUP

Próbuję się pocieszać, że w końcu będę mieć okazję odwiedzić te części kraju, w których mnie jeszcze nie było. Już rozmyślam o objazdówce Montana-Idaho-Utah-Kolorado-Wyoming, wakacjach w Luizjanie-Missisipi-Alabamie, może nawet o Hawajach jeśli zrzucę 200 kilo sadła. No co!

To może być również dobry moment, żeby podzielić się z Wami nowiną, że już niedługo zmieni się rozmiar naszej rodziny. Nie, nie to co myślicie... Po trzymiesięcznych wakacjach w Gliwicach Monkey tak zakumplował się z moim Tatą, że postanowił zostać. A więc za kilka dni do Baltimore przylatuje silny dwuosobowy skład w postaci Lee i Little Mana. Długo wyczekiwany! Nie widziałam ich od 40 dni!

Na razie mieszkam u Glenna, który powinien sprzedawać bilety na zwiedzanie swojego mieszkania, które jest absolutnym idałem (pojawiło sie już na blogu m.in. tutaj).

Gorączkowo szukam nowego domu. Jutro będę oglądać pięć mieszkań w naszej ulubionej dzielnicy. Trzymajcie za mnie kciuki!