And a slick vacuum to suck up ghostly apparitions - it says so in the guarantee!

W naszą ostatnią niedzielę w Krakowie wybraliśmy się w końcu do Lasu Wolskiego. I odkryliśmy, że Las Wolski jest fajny, zwłaszcza jeśli ominie się okolice zoo w zamkniętymi oczami i zatkanymi uszami. Potem jest cisza, droga przez las, co jakiś czas pojawia się polanka, a na niej błogo wygrzewający się emeryci w majtkach, a potem znowu las. Na końcu drogi jest Klasztor Kamedułów, który otwiera swe podwoje dla niegodnych niewiast tylko kilka dni w roku, ale akurat tego dnia jest właśnie jeden z tych dni. Na klasztornym murze obrazek objawiony, pięknie sobie miejsce wybrał. A potem zwiedzanie mnisich włości w przyzwoitym długim rękawie, choć upał trzydziestostopniowy. I jeszcze siku w drewnianym wychodku, taki wychodek to zawsze atrakcja. Później droga powrotna przez las, znowu polanki, emeryci jakby bardziej czerwoni, i jeszcze kawałek, aż na Kopiec Piłsudskiego. Na liście kopców został nam jeszcze Kopiec Wandy. No i (nie uwierzycie) Lee nadal nie był jeszcze w Mariackim, który nazywamy pieszczotliwie "Mariaczim", od przejęzyczenia Thoma. Kiedy to było!

A jeśli jesteście ciekawi jak się ma nasza afrykańska przygoda, zanim zacznę więcej o niej pisać na blogu (od wpisu w dzienniku i zdjęcia na karcie pamięci do blogowego posta jest długa droga, a dnie spędzam na pielgrzymowaniu w błocie między lotniskiem a biurem linii lotniczych i z powrotem) to powiem Wam, że kiepsko się ma. Bagażu nadal niet, mamy za to ulewy, czarne dziurki w nosie, płuca pełne spalin, gęby spalone słońcem (filtr został w bagażu), ślady pchlej uczty na ciele, żołądki wypchane indżerą (ona jedyna trzyma mnie przy życiu), a Lee ma nowe etiopskie majtki marki Fukoub. W piątek opuszczamy Addis, z bagażem czy bez bagażu.

Update:
Bagaż przyleciał dziś rano z Kairu, po ośmiu dniach rozłąki. Powitanie było łzawe. Jutro rano ruszamy na północ!